Ομολογώ ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία μου αρέσει πολύ: τρέχω σαν πιτσιρίκι να δω τα πάντα. Όμως τον τελευταίο καιρό αρχίζω να αποκτώ τη βεβαιότητα πως για την ώρα η μια ταινία είναι ταινία ή είναι 3D – δηλαδή κάτι άλλο. Για την ώρα μόνο ο Κάμερον στο αριστουργηματικό Αβαταρ κατάλαβε ότι η χρήση της τεχνολογίας βοηθά για να γίνει μια ιστορία ωραιότερη – αλλά η ιστορία είναι που μετράει. Τα εφετινά 3D δεν είχαν ιστορίες και ήταν λειτουργικά μόνο εκεί που τις δανείστηκαν από τα κόμικ. Ευτυχώς κι ο Σπάιντερ μαν κόμικ είναι του οποίου ελπίζω να μην πειράξουν την ψυχή για να την κάνουν τριδιάστατη…