Tου Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Από σήμερα το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες φθάνει στο απόγειό του. Αρχίζει ο «βασιλιάς» στίβος. Από τ αποτελέσματα σε αυτόν κρίνεται, σε μεγάλο ποσοστό (και σε κάπως μικρότερο, από της κολύμβησης), η αποτίμηση της συνολικής παρουσίας μιας χώρας στη διοργάνωση.Μπορεί στην τελική κατάταξη, το μετάλλιο στον στίβο ή στην κολύμβηση να έχει το ίδιο «βάρος» μ εκείνο του μπάντμιντον ή του ντρεσάζ (ιππική δεξιοτεχνία, ένα πράγματι πολύ δύσκολο, αλλά ελάχιστα θεαματικό, άθλημα), αλήθεια, όμως, στο ευρύ κοινό ποιo «περνάει» και «μετράει» πιο πολύ; Η απάντηση είναι, νομίζω, αυτονόητη.Θα «εξομολογηθώ» μια απαισιόδοξη σκέψη μου: Φοβούμαι πως στον στίβο θα δούμε περίπου ό,τι είδαμε στην κολύμβηση. Πολλές αποτυχίες Ελλήνων και ελάχιστες καλές εμφανίσεις. Ισως τα πράγματα να είναι λίγο καλύτερα (γιατί αν είναι χειρότερα, θα πρόκειται για τραγική αποτυχία), αλλά δεν θα είναι όπως τα θέλουμε.Πού στηρίζουμε την άποψη; Κυρίως στο ότι πιστεύουμε πως και στον στίβο, οι πρωταθλητές μας φορμαρίστηκαν για το πρωτάθλημα Ευρώπης, θεωρώντας, λογικά, ότι εκεί η διάκριση ήταν ευκολότερη. Επιπροσθέτως, απουσιάζουν, για τους γνωστούς λόγους, δύο αθλητές που μπορούσαν να διακριθούν. Ο Δημήτρης Χονδροκούκης και η Βούλα Παπαχρήστου.