Tου Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Το πένθος δεν ταιριάζει στην εθνική ομάδα πόλο γυναικών. Μπορεί η απογοήτευση των κοριτσιών για τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου να είναι μεγάλη και η πικρία τους το ίδιο, αλλά, όπως γράφαμε πριν από τον καθοριστικό αγώνα, εμείς θα τις αγαπάμε για όσες χαρές μας έχουν δώσει, ασχέτως ενός αποτελέσματος. Πρωταθλήτριες κόσμου του 2011 θα είναι για πάντα. Οσο υπάρχει αυτός ο κόσμος. Αυτό το μετάλλιο, όπως και τα δύο ασημένια ευρωπαϊκά, κανείς δεν μπορεί να τους τα πάρει. Ούτε το ασημένιο Ολυμπιακό του 2004 για τα τέσσερα κορίτσια της τωρινής ομάδας, που ήταν μέλη κι εκείνης.Οπως, όμως, τόνισε η αρχηγός Κική Λιόση (χαραγμένα στη μνήμη μας είναι τα δακρυσμένα μάτια της μετά τον χαμένο, στην παράταση, τελικό των Ολυμπιακών του 2004), ένας κύκλος έκλεισε. Ανοίγει ένας καινούργιος. Κάποιες παίκτριες θα αποχωρήσουν, κάποιες άλλες θα έλθουν. Το αν θα μπορέσουν να τις αντικαταστήσουν επάξια, όπως έκαναν εκείνες που διαδέχθηκαν όσες αποχώρησαν μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 και του 2008, θα φανεί στο μέλλον. Ταλαντούχες πολίστριες υπάρχουν, όπως έχουν δείξει τα αποτελέσματα στα παγκόσμια πρωταθλήματα νέων και νεανίδων των τελευταίων ετών. Μένει το να εξελιχθούν και να αξιοποιηθούν. Αλλά γι αυτά χρειάζονται και βοήθεια και κίνητρα. Θα τους δοθούν;